Participatieve landbouw: de korte keten in een sociaal jasje
Ik moet iets opbiechten. Ik, groot biodiversiteitsfan en bewonderaar van alles wat met natuur te maken heeft, ben bang voor slakken. Voilà. Het is eruit. Nu kunnen we verder. Voor spinnen ken ik geen angst. Die zet ik altijd netjes in een glaasje buiten. Behalve in de winter. Dan mogen ze gerust binnen blijven vertoeven. En terwijl mijn man aan de buitentafel als een gek rond zich heen slaat, verdraag ik zonder verpinken zoemende wespen en bijen rond mijn bord. Maar toon mij een naaktslak en ik loop gillend weg. Biodiversiteitsfan van mijn voeten, dát ben ik. Ik moet je niet uitleggen dat ik niet schik als moestuinier. Daarom ben ik des te blijer met mijn wekelijkse groentepakketten van een bioboer uit Deinze. Dé manier om mijn slakkenangst te omzeilen en toch aan lokaal lekkers te raken. Dé manier ook om nieuwe groenten te leren kennen, nieuwe smaken en varianten die ik nooit eerder zag. Eigenlijk best straf dat ik, vóór mijn groentenabonnement, nooit eerder warmoes at. Of dat ik d...
