Het herstellen van de band mens-natuur: over de rol van openbaar groen in human rewilding
Jaren geleden ging ik met man en kind logeren op een Franse boerderij. De boerin in kwestie kweekte schapen en spon haar eigen wol. Midden in de weide, tussen het geblaat, vertelde ze ons enthousiast over dat proces. Al gauw werd ze de mond gesnoerd door het gekrijs van zoonlief, die net in de brandnetels was getuimeld. ‘ O, mon pauvre petit ,’ zei de boerin. ‘ Un instant! Je cherche du plantain! ’ Ijverig speurde ze de grond af, plukte wat groen, kneusde de blaadjes naarstig tussen haar vingers en wreef ze gauw over zoonliefs prikkende huid. Hij kalmeerde. ‘ Du plantain ,’ stak ze me glimlachend wat blaadjes toe. ‘ Ça marche toujours! ’ Ik staarde naar de weegbree in mijn hand en keek vervolgens naar mijn man. ‘Wist jij dit?’ riep ik verwonderd uit. ‘Nee…’ antwoordde hij bedremmeld. Eeuwenlang werd dit soort kennis overgedragen van ouder op kind. Nu zijn er nauwelijks nog mensen die dit middeltje kennen. Zonde, vindt ook Rob Hopkins. Hij betreurt in zijn boek ‘From What Is to What If’
