We hebben een marter op ons dak. En wat manlief daar ook van moge vinden: it's here to stay.

We hebben een marter op ons dak.

Dat is geen nieuws. Hij woont al eventjes bij ons. Ik zit persoonlijk al in een fase van berusting. Manlief nog niet.

Het zit zo: twee jaar geleden lagen wij wakker van urenlang geknars en geknaag. We hoorden dakpannen kraken en zeil scheuren. Het geluid hield een aantal nachten aan. Het was anders dan de nachtelijke geluiden die we voordien gehoord hadden: een soort cat chase on the roof, dachten we toen. Er stond intussen een ladder tegen onze dakgoot in de hoop dat de mysterieuze kat sneller een weg naar beneden zou vinden. Wellicht was de marter toen al een nieuwe woonst aan het zoeken aangezien de buren de vorige woning met de grond gelijk maakten. Zijn eigen woonst kwijt, kwam hij bij ons wonen. Verrassing!

foto Natuurpunt

Ik weet niet of jullie bekend zijn met het fenomeen marter. Die beesten zijn snoezig. Schattig. Pluizig. De hel. Dat de ruitenwisservloeistof van manliefs camionette niet meer werkte kwam doordat het beest blijkbaar zin had om ergens op te knagen en er niets beter op vond dan dat te gaan zoeken onder een motorkap. Ach, zand erover. Een kabel meer of minder. Het hadden ook de remmen kunnen zijn, dus zo moordlustig leek ons nieuwe huisdier niet. Na een aantal maanden lawaai werd manlief echter nieuwsgierig naar de stand van zaken onder onze dakpannen. Hij berouwde zich al gauw die beslissing bij het aanschouwen van de baan die het (on)dier doorheen onze isolatie gevreten had en begon zuchtend het opengereten zeil van het onderdak terug dicht te plakken - om een paar nachten later de marter zijn noeste werk terug te horen openscheuren. We zetten een val (ééntje om te vangen, niet om te doden) en kochten zelfs martersnoepjes. Maar het beest is gewiekst: hij vist die lekkere hapjes er gewoon uit en eet zijn buikje rond. Meer medelijden had ik met de kat van de buren. Geen nood: we hoorden de val om 4 uur dicht gaan en om 4u05 was het beestje vrij en ongeschonden. Hij komt niet meer vaak op bezoek, dat wel... Wat internetwijsheid later installeerden we een lamp met bewegingsdetector op het dak. Het werkte. We vingen rond middernacht een glimp van onze marter en hoorden hem daarna niet meer. We dachten al even de overwinning te vieren, maar hoe naïef! Een tijdje terug kwamen we tot de conclusie dat ie gewoon verhuisd was naar de voorkant van ons dak. Toen we de schade dààr gingen opmeten, vonden we een in stukken gescheurde, half opgevreten duif vol maden in onze dakgoot. Classy. We kochten terstond een ultrasoon toestel waar de marter niet van onder de indruk bleek. De hond van de buren wel.

Long story short: we probeerden al véél maar het beest woont hier nog steeds. De ideeën die we nú nog hebben variëren van een heavy metal feestje op zolder tot een bruine beer loslaten op ons dak. Ik verkeer in een staat van berusting, manlief blijft strijdlustig. Hij is natuurlijk ook degene die afgelopen weekend 3 meter kleeflood terug aan onze dakrand mocht bevestigen nadat marterlief het afgeknaagd had...

Marterlief? Ach kijk, ik beschouw hem al part of the family. Ik ken iemand die daar niet mee akkoord zal gaan.

Maar goed. Respect voor de natuur en al. En bovendien, ik ken mezelf. Ik ben het type dat bij een rattenplaag de rat in kwestie vangt en vervolgens in paniek belt naar Stad Gent om te vragen wat ik ermee moet doen. Zegt de dame doodleuk dat de beste manier een emmer water is. Ik antwoordde haar 'Eum, dat lijkt me niet heel vriendelijk...?' waarop zij: 'Mevrouw, het is een rat. Die zijn niet vriendelijk.'

Ik doopte hem Elvis en reed er tien kilometer mee buiten Gent om hem vrij te laten.

Ik zag laatst een schattig filmpje passeren op internet. Het gaat over hoe volwassenen en kinderen individuele verschillen percipiëren. De volwassene ziet het kind ín en úit de rolstoel. Het gekleurde kind en het blanke kind. Het kind met Down en het kind zónder. De kinderen zélf zien het helemaal anders: die vergelijken hun haar en hun tenen. Die eten al dan niet graag sla. Er is ook die ene grapjas die zichzelf met zijn vriendje vergelijkt door te verwijzen naar het feit dat het vriendje geen eekhoorns onder zijn dak wonen heeft maar hijzelf wel. En soms kan hij geen TV kijken 'because it's biting all the wires'. Ik lag een deuk en zag al zoonlief voor me, in datzelfde filmpje: 'Mauricje heeft geen marter op zolder, maar wij hebben wel een marter op zolder en 's nachts kan ik niet slapen omdat ie graag over de dakpannen crosst'.

We hebben een marter op ons dak. En wat manlief daar ook van moge vinden: it's here to stay.