Een frisse neus in de Ardennen: onze reistips voor een lang weekend in de Condroz
Begin dit jaar liet Zomer Zonder Vliegen weten een punt te zetten achter de organisatie. Drie jaar lang inspireerden ze Vlaanderen om reisplezier net dat tikkeltje anders te beleven door het vliegtuig links te laten liggen en te opteren voor de trein of een lokaler alternatief.
Dat laatste kan ik alleen maar toejuichen. Vooral omdat er in ons mini-Belgenlandje zoveel moois te beleven valt. Dat ik fan ben van Limburg, steek ik niet onder stoelen of banken. De toeristische dienst is er waanzinning goed georganiseerd, we logeerden er al op magnifieke plekken, zagen de mooiste dingen (het doorkijkkerkje van Borgloon! fietsen door het water! fietsen door de bomen!) en deden de heerlijkste natuurwandelingen. Being so in love with Limburg, had ik het dus een beetje lastig toen we beslisten om ons Hemelvaartsweekend niet in mijn favoriete-provincie-van-het-land te spenderen, maar iets zuidelijker te trekken richting Ardennen.
Een hemelse keuze, zo bleek. We verbleven er op het prachtige Domaine de Ronchinne waar ik elke ochtend opstond met het geluid van de kwetterende huiszwaluwen die uur in, uur uit het domein over fladderden. We deden er een wandeling in het bos tussen wilde Euphorbia, sprongen er even in de zwemvijver en smulden van het ontbijt.
Op dag één deden we, op aanraden van de vriendelijke dame van de toeristische dienst, een dorpswandeling in Crupet in het gezelschap van de lokale dorpshond die, tot groot jolijt van zoonlief, spontaan besliste met ons mee te gaan. Het dier kwam op ons af, legde een stok voor onze voeten, ging twee stapjes achteruit en keek ons vervolgens verwachtingvol aan. Zeg daar eens nee tegen...
.jpg)
Op dag twee gingen we op ontdekkingstocht in het bos van Courrière, gewapend met één van de drie Carnets d'Aventure die we in de toeristische dienst kochten. De boekjes zijn tweetalig en kun je ook online bestellen. In Courrière moesten we de kist van heks Condruza zoeken en het hangslot openen met de cijfercode die we kraakten via de opdrachtjes onderweg. De spanning in zoonlief was te snijden en groot was zijn plezier toen we uiteindelijk een heuse, houten kist vonden waar hij een diploma van Meester-Redder van Dieren van het Bos uit mocht halen.
Om de tijd te doden tot de volgende activiteit, trokken we nog even naar het rotsmassief van Durnal. De klimgordels, touwen en musketons hadden we zelf bij. Zelf ben ik niet zo'n held met hoogtes, maar zoonlief deed het geweldig en het was een heuse fysieke uitlaatklep.
De dag afsluiten deden we fietsend op de treinsporen. Luid, maar een heuse aanrader. Er is keuze tussen twee routes van 6 of 8 kilometer (of de combi van beide), die parallel aan een fiets- en wandelpad lopen. Per 'fiets' kunnen tot vier mensen mee en betaal je €20.
We sloten het weekend af met nog een aantal wandelingen in de buurt, onder andere via de eerder vermelde Carnets d'Aventure. In Havelange wandelden we door een verrassend mooi en wild natuurgebied Le Sawhis, dat we anders nooit bezocht zouden hebben maar dat ons enorm bekoord heeft. De wandeling in Haillot deden we in de regen doorheen een bos waar zoonlief zelf kaart moest lezen aan de hand van een aantal symbolen.
Wandelen met kids is soms een uitdaging, en je hebt niet altijd het geluk een dorpshond mee te krijgen. De Carnets d'Aventure waren dan ook erg welkom en zijn een absolute aanrader voor wie veel buiten wil zijn mét kids en zónder gezaag.
Batterijtjes volgeladen keerden we voldaan, uitgewaaid en met véél kilometers in de benen terug huiswaarts. Ik kan niet wachten terug te keren.
Reacties
Een reactie posten